які завяршыўся ў «Стайках» чэмпіянат Беларусі па цяжкай атлетыцы прынёс 31 рэкорд краіны. Большай часткай - юнацкія і юніёрскія. На фоне таго, што прадстаўніцтва ў некаторых вагавых катэгорыях (у тым ліку ў дзяўчат) апынулася самым высокім за апошнія некалькі гадоў, пераход колькасці ў якасць выглядае пытаннем часу. І, дарэчы, першыя ластаўкі ўжо з'яўляюцца. Рына Літошык супраць 15 гадоў падымае над галавой вагі, якія можна параўноўваць з дасягненнямі дарослых спартсменак. Але калі яе перспектывы трэнеры звязваюць з крыху больш за аддаленымі турнірамі (ўсё ж у такім узросце з нагрузкамі трэба быць асцярожней), то ўзлёт 19-гадовай Дыяны Мінкова - перспектыва вельмі хуткая. На цяперашнім чэмпіянаце краіны дзяўчыну спецыяльна заявілі ў крыху больш за цяжкую вагавую катэгорыю. Каб развесці з галоўнымі саперніцамі. А гэта, на ўсялякі выпадак, галоўныя прэтэндэнткі на паездку ў алімпійскі Токіо - Дзіна Сазанавец і Дар'я Навумава. Мінкова ў выніку перамагла. Лідэрам зборнай у завочнай спрэчцы саступіла, але даказала, што на чэмпіянаце Еўропы сярод юніёраў, калі б турнір не апынуўся ў выніку адменены з-за коронавируса, гарантавана прэтэндавала б на медалі.

- Для мяне чэмпіянат краіны стаў вельмі важным стартам. складаным. Ўвесь сезон атрымаўся цяжкім. Увесь час усё адмянялася, даводзілася трымаць форму. Усе Алімпіяду абмяркоўвалі, а ў выніку чэмпіянат Беларусі аказаўся адзіным больш-менш сур'ёзным турнірам у гэтым годзе.

- Трэнеры распавядаюць, што ты з мінулым летам першапачаткова звязвала шмат надзей ...
- Так, звязвала. І таму псіхалагічна было цяжка раз за разам абломвацца. Толькі наладзіцца на выступ - і трэба пачынаць спачатку. З кожным разам усё больш складана. Гэта ж не проста ўзяў і сумку сабраў. трэба араць, нарабатывать форму. І потым аказваецца, што ўсе намаганні дарма. Добра калі б каляндар карэктавалі загадзя. Тады не так праблематычна. А то ж былі сітуацыі, калі аб адмене турніру казалі літаральна за тыдзень-два. Уяўляеце, што мы ўсе адчувалі!

- Узрушэнне?
- Расчараванне. Падсвядома мы на нейкім этапе і самі пачалі разумець, што з-за гэтага віруса паўнавартаснага сезону не атрымаецца і любыя спаборніцтвы ў выніку могуць адмяніць. Так і атрымлівалася.

- Чэмпіянат Беларусі на гэтым фоне - шанец паказаць хоць нешта сур'ёзнае?
- Хутчэй за было жаданне паказаць усім, што я не проста так выдаткавала гэтае лета. Праўда, атрымалася не вельмі добра. выйграла, што. Але ўзняла-то то ўсяго 212 кілаграмаў. У параўнанні з тым, што было на папярэдніх спаборніцтвах, ёсць прагрэс, але пры гэтым адчуваю і ведаю, што магу паказваць значна больш сур'ёзныя вынікі.

- Твае цяперашнія 212 кілаграмаў на чэмпіянаце Еўропы сярод юніёраў, калі б ён адбыўся, маглі б прынесці медаль. Колькі ж ты хацела падняць у «Стайках»?
- 218-220 кілаграмаў.

- З такімі лічбамі ўжо і на дарослых спаборніцтвах здацца не сорамна ...
- На юніёрскім узроўні гэта сапраўды добрая заяўка на перамогу. на гэта, Дарэчы, і разлічвала на самым пачатку. Але на дарослых турнірах аб п'едэстале з такімі лічбамі думаць пакуль рана. Там вынікі больш сур'ёзныя.

- Ты звычайна выступаеш у катэгорыі да 76 кілаграмаў, где в этот раз за победу спорили Дина Сазановец и Дарья Наумова – наши главные претендентки на попадание на Олимпиаду. Специально решила с ними не пересекаться?
– Тренер так решил. Объяснил, што ў той катэгорыі ў суперніцтве з Дашай і Дзінай шанцаў у мяне пакуль няма. А тут стала чэмпіёнкай Беларусі. гэта лепш, чым быць трэцяй у спрэчцы з саперніцамі, змагацца з якімі пакуль аб'ектыўна не гатовая.

- Сазановец ў выніку падняла 218 кілаграмаў. ты кажаш, што таксама арыентавалася на гэтыя лічбы ...
- Хутчэй за, гэта яна не паказала усяго, на што здольная. Да тых вагаў, которые поднимают наши лидеры, я еще не доросла. Пока не доросла. Меня нынешняя разница в поднимаемых весах ничуть не расстраивает. Я ведаю, что при должной работе скоро их догоню.

- Яны бачаць у табе роўную саперніцу?
- Я не задумвалася аб гэтым. Для мяне важней, што я бачу ў іх прыклад, да якога трэба імкнуцца. І раблю гэта. вось, напрыклад, Алімпіяду перанеслі на год. Для мяне гэта шанец. У 2021 годзе мне, праўда, толькі 20 гадоў будзе, але ўсё роўна задумваюся: а што, калі нешта зменіцца ў плане нашых квот і ў мяне раптам з'явіцца шанец патрапіць на Алімпіяду. Да гэтага трэба быць гатовай. Для меня Игры – главная цель. Есть шанс добиться ее уже в следующем году – нужно пытаться его использовать. Не выйдет – моя Олимпиада будет через четыре года.

– У тебя есть ощущение, что следующие Игры – твои?
– Очень хочется. Хотя и понимаю, что поднимать для этого придется очень много. Я представляю даже конкретные цифры, но говорить о них не буду. Постараюсь достичь. Сейчас результаты во всем мире понемногу растут. Порой смотришь на эти цифры и думаешь: «Как это вообще возможно?» Но потом ловишь себя на мысли, что эти люди тоже тренировались и работали над собой. Пахали. Когда-то я тоже с ужасом думала: «Как это можно – толкнуть 115 кілаграмаў?» А сейчас на чемпионате Беларуси толкнула 120 и думаю, когда уже 130 будет? Просто нужно работать – вот и весь рецепт.

– Чемпионат Беларуси оказался как никогда богат на талантливую молодежь. Откуда ее столько?
– В моем возрасте девочек всегда хватало. Сегодня кто-то из молодых спортсменок уже начинает заглядываться на нас. Но здесь ведь нет универсального рецепта. Каждый на помост попадает своей дорогой. Я, напрыклад, пришла вслед за одноклас­сниками.

Я плаванием занималась. Хотела даже серьезно выступать, но не получилось. Пока уроки плавания проводились вместо физкультуры, все было хорошо, у меня получалось, было интересно. А потом такие уроки закончились, нужно было ездить на тренировки в другие школы… Не сложилось. А в раздевалке спорткомплекса ДЮСШ переодевались девчонки, которые занимаются разными видами спорта. Мои одноклассницы предложили: «Пойдем тебе кое-что покажем!» Я даже не представляла, куда они меня ведут.

В итоге оказалась в зале тяжелой атлетики. Тренер тоже заинтересовался: крепкая! День сходила, второй… Понравилось!