Кожны год у жыцці чалавека, горада, краіны адзначаецца сваімі вехамі. І жыццё такая, што вехі гэтыя бываюць як радаснымі, так і сумнымі. Час прыносіць нам свае адкрыцці і свае страты. Калі акінуць думках мінулы год, то імя двухразовага алімпійскага чэмпіёна Аляксандра Курловіча адклікаецца сумам менавіта такі вялікі страты. Тым больш балючай таму, што здарылася яна зусім нечакана. Звестак пра тое, што на 57-м годзе пайшоў з жыцця вядомы некалькім пакаленням беларусаў спартсмен - чалавек не проста двойчы які ўзяў вышэйшую спартовае золата, але і цалкам прысьвяціў жыцьцё спорце, сделавший много для поддержки стремлений юных атлетов Принеманья, проста не да веры.
Яго не стала 6 красавік, а ў дзень пахавання практычна бясконцым патокам людзі неслі кветкі і вянкі ў Лядовы палац, каб паспець развітацца з сапраўднай легендай беларускага спорту. Двухразовага алімпійскага чэмпіёна па цяжкай атлетыцы, настаўніка і трэнера, ганаровага грамадзяніна горада Гродна часта называлі «беларускім Геркулесам». ураджэнец Гродна, ён у 1987 годзе ў штуршку змог падняць рэкордны вага - 260 кілаграмаў. А на Алімпійскіх гульнях у Сеуле ў 1988-м і на наступных - праз чатыры гады - у Іспаніі выступаў у суперцяжкай вагавой катэгорыі і безапеляцыйна стаў чэмпіёнам.
Услаўляючы Беларусь на міжнародных спаборніцтвах, ён упісаў яркія старонкі ў гісторыю алімпійскага руху. Прысвяціў сваё жыццё развіццю спорту і пасля завяршэння кар'еры. Скончыўшы выступы ў 35 гадоў, двухразовы алімпійскі чэмпіён, чатырохразовы чэмпіён свету, пераможца кубка свету, двухразовы чэмпіён Еўропы Аляксандр Курловіч стаў арбітрам міжнароднай катэгорыі. Доўгі час быў членам выканкама Нацыянальнага алімпійскага камітэта, працаваў дырэктарам Прадстаўніцтва НАК Беларусі ў Гродзенскай вобласці, быў членам выканкамаў Еўрапейскай і Міжнароднай федэрацый цяжкай атлетыкі.
- На примере Александра Николаевича выросло не одно поколение белорусских атлетов, а ў гушчы спартыўнага жыцця ён знаходзіўся, нават сыдучы з памоста. У яго заўсёды было шмат планаў і ідэй, накіраваных на развіццё спорту, – рассказал начальнік упраўлення спорту і турызму аблвыканкама Алег Андрэйчык. - Лепшай памяццю аб вялікім спартсмене сёлета стане правядзенне ў Гродне ліцэнзійнага турніру па цяжкай атлетыцы, які будзе насіць яго імя.
Нагадваць пра знакамітым спартсмене дзень за днём у хуткім часе будзе і адна з вуліц у новым гродзенскім мікрараёне Грандзічы. Тут з'явіцца вуліца Курловіча, і жонка Аляксандра Мікалаевіча лічыць гэта справядлівай жыццёвай падзякай за адданую любоў мужа да роднай Гародні.
- Яму не раз прапаноўвалі працу ў іншых гарадах і краінах, але з горадам над Нёманам яго заўсёды звязвала асаблівае стаўленне, - успамінае Вольга Іванаўна. - Ён вельмі любіў гуляць у Румлёўскага парку, а, будуючы планы на будучыню, мы часто представляли, як, узяўшыся за рукі, будзем падоўгу праводзіць тут час ужо зусім старэнькімі.
Працяглыя паўзы ў гутарцы, якую раз-пораз выбіваюць з рытму глыбокія ўдыхі суразмоўніцы - не што іншае, як боль незаменнай страты.
- Ці гатовая паспрачацца з кожным, хто лічыць, што не бывае ідэальных людзей, - дадае Вольга Курловіч. – Александр был именно таким – человеком невероятной энергетики и порядочности. 33 гады пражылі душа ў душу. У яго было шмат сяброў па ўсім свеце, але апошнія 20 гадоў сустракалі Новы год толькі ўдваіх. На гэты раз жыццё распарадзілася інакш. У навагоднюю ноч прымала віншаванні ад шматлікіх сяброў і знаёмых і проста людзей, якія паважалі яго праца, напрыклад, кіраўніка Міжнароднай федэрацыі па цяжкай атлетыцы Томаша Аяна, і гэта было вельмі прыемна.
З такім жа цёплым ўспамінаюць і адклікаюцца пра гродзенскі алімпійскім чэмпіёне і яго калегі.
- З Аляксандрам Мікалаевічам пазнаёміўся яшчэ дваццацігадовым юнаком. Па запрашэнні яго трэнера Пятра Савіцкага прыехаў трэніравацца ў Гродна і першую сустрэчу ў зале добра памятаю. Аляксандр Курловіч тады ўжо быў чэмпіёнам свету, але цалкам апраўданай зорнасці ніхто з навакольных не заўважаў. Праз некалькі гадоў пасля першай сустрэчы мне пашанцавала займацца пад яго пачаткам. Лічу гэта галоўным віражах ў сваёй спартыўнай кар'еры. У той час трэніравацца па яго праграмах прыязджалі спартсмены з Ізраіля і Швецыі. Аляксандр Курловіч літаральна адчуваў спартсменаў і, як вынік, спартыўныя дасягненні памнажаліся па законах геаметрычнай прагрэсіі. Менавіта пад яго спартовым «кіраўніцтвам» я, напрыклад, стаў чэмпіёнам СССР, - успамінае адначасова вучань, калега і сябар Альберт Тимербаев, намеснік старшыні абласной федэрацыі грамадскага аб'яднання «Беларускі цяжкаатлетычны саюз».
Яго жыццё так жа непарыўна звязана з цяжкай атлетыкай, а самым складаным этапам пасля сыходу Аляксандра Курловіча для суразмоўцы стала судзейства на спаборніцтвах, дзе галоўным суддзёй нязменна быў сябар і настаўнік.
- Именно при Александре Курловиче Гродно стал настоящей столицей тяжелой атлетики Беларуси, - кажа Альберт Тимербаев. – С 2013-го в городе над Неманом, які бязмерна любіў гэты чалавек, праходзіць галоўны цяжкаатлетычны старт - чэмпіянат краіны. І ўпершыню цяперашняй восенню ён пачаўся не з пажадання Аляксандра Мікалаевіча, а з хвіліны маўчання ...
Асабліва ўважліва Аляксандр Курловіч ставіўся не толькі да спорту вышэйшых дасягненняў, але і да дзіцячага, понимая, што менавіта тут пачынаюць свой шлях будучыя чэмпіёны. Толькі за апошнія тры гады ў Гродне і Гродзенскім раёне з яго дапамогай і падтрымкай окрылись чатыры залы для заняткаў цяжкай атлетыкай - у сярэдніх школах №39 і №40 абласнога цэнтра, у Верцялішках і Гожы.
- Памятаю, падчас адкрыцця аднаго з гродзенскіх залаў Аляксандр Курловіч сказаў, што пажынаць плён праведзенай работы будзем мінімум праз пяць гадоў. Але «першая ластаўка» прыляцела хутчэй гэтых прагнозаў. Праз усяго два гады адзін з выхаванцаў дзіцяча-юнацкай спартыўнай школы выйграў першынство Беларусі сярод юнакоў. Яшчэ адна дзейсная лічба - палова каманды гродзенскай вобласці, якая ўдзельнічала ў гэтых спаборніцтвах, займаецца як раз у якія адкрыліся ў апошнія гады чатырох цяжкаатлетычны залах, - дадае Альберт Тимербаев.
усе, хто быў знаёмы з Аляксандрам Курловіч, ведалі яго як адкрытага чалавека, готового часами говорить о спорте, і строгага - ён любіў парадак ва ўсім. А з цяжкай атлетыкай не расставаўся нават дома. Рэгулярна браў у рукі штангу, даже разменяв пятый жизненный десяток, і менавіта са спартовым прыцэлам аддаваў перавагу паркаваць аўтамабіль на самай далёкай стаянцы, каб абавязкова прагуляцца перад паездкай.
Аб насычаным і выніковым спартыўным мінулым Аляксандра Курловіча сёння распавядаюць не толькі сябры і знаёмыя. Апавядаюць пра шматлікія перамогах хатнія фотаальбомы, хоць, як прызналася жонка спартсмена, ён гартаў іх нячаста.
- Не любіў займацца самалюбаваннем, - поясняет Ольга Курлович. – Но особое место в доме всегда было отведено олимпийскому золоту.
Як ніхто іншы яна ведае, якімі намаганнямі і працай у жыццё прыходзяць падобныя ўзнагароды і, беражліва захоўваючы памяць пра мужа, чакае, калі ў спартыўнай летапісе Гродне зойме сваё месца турнір, названы ў яго гонар.
крыніца: Кацярына МОТЕВИЧ (Гродзенская праўда)
